Dün akşam karanlığında eve dönerken, öğrenci yurtlarının (içinde karantina olan bireyler olmadan) ışığının yanmasını görmek bir an beni düşündürdü. En son 19 ay önce (Mart 2020’de) öğrencilerimle yüzyüze ders yapabilmiştim. Pazartesi yeni öğrencilerimle, o ışığı yanan yurtta kalan öğrencilerimle, ders yapacağım. Çok güzel bir heyecan var içimde.
Başlarken ‘meslek etiği‘ diyebileceğim bazı kuralları hatırlamamda fayda var diye düşünüyorum .Bu kurallar aslında hep vardı ve ben uyguluyordum. Ama uzaktan eğitimde durum daha farklıydı. Bu yüzden içimden uygulayacağım kuralları yazmak geldi.
- Öğrencilerime gereken özeni göstereceğim. Onların öncelikle birer birey olduğunu unutmamalıyım.
- Benim öğrencilerime saygı göstermem lazım. Saygıyı hakediyorlar. Artık üniversiteliler ve birey olarak saygı gördüklerinin farkına vardıklarında hayata daha umutlu bakacaklardır.
- Derslerime gereken özeni göstereceğim. Ne olursa olsun bütün dersler zamanında başlayacak. Ben dersi geç başlatırsam, öğrencilerimden ders saatlerine uymalarını isteyemem. Mevcut tabuları yıkıp hafta sonu dahi olsa bütün dersleri yapacağım. Bu benim kendime olan saygım. Başkalarının ne yaptığı beni ilgilendirmiyor.
- Öğrencilerimin hepsi aynı kolaylıkta anlattıklarımı anlamıyor. Bunu unutmamalıyım. Belki pes etmek gibi olacak ama anladınız mı diye sorduğumda anlamadım demekleri sürece birşey yapamam. Onlar öğrenmek istediği sürece anlatmaktan çekinmem.
- Öğrencilerimi kolaya alıştırmayacağım. ‘Zaten kapasiteleri bu’ şeklinde düşündürülmemeliyim. Zorlamam lazım ki güvenli alanlarının dışına çıkma hususunda kendilerine güvensinler.
- Öğrencilerimle iletişimi bir düzene sokmam lazım. ”Öğrenci Görüşme Saati” planladım bile ama salgın sebebiyle çoğu zaman eposta üzerinden iletişim kuracağız. Her epostaya en geç 24 saat içinde cevap vermeyi taahüt ediyorum. Bu zaten benim yurtdışında sözleşme şartlarımdan biriydi.
- İşim sadece ders vermek değil. Benim öğrencilerimi yönlendirmem lazım. Bu sebeple onlara ihtiyaçları olan ders dışı bilgileri vereceğim. En azından onların gelecekteki imkanların farkına varmalarını, düşünmelerini sağlayabilemek benim için önemli.
Yazdık bakalım. Yazdıysak uygulamamız lazım değil mi ?
AP.